Author :
Abstract
Ziynet eşyalarının iadesi davaları boşanma davalarının artması ile uygulamada daha sık karşılaşılan bir dava türü haline gelmiştir. Boşanma davaları ile birlikte açılabildiği gibi ayrı bir dava olarak da ileri sürülebilmektedir. Ziynet eşyalarının iadesi konusunda kanunlarca özel olarak düzenlenme yapılmamış Yargıtay içtihatları ile şekillenmiştir. Ziynet eşyaları denildiğinde takı, altın para gibi kıymetli eşyalar anlaşılmaktadır. Ziynet eşyaları bağışlama niteliği olan kişisel mal olarak sayılmaktadır. Kişisel mal niteliği olduğu için ait olduğu tarafa tek taraflı tasarruf yetkisi vermektedir. Dolayısıyla kişinin rızası dışında kullanıldığında iade borcu doğmaktadır. Ziynet eşyalarının hangi tarafa ait olduğu doktrinde tartışılmaktadır. Uzun yıllardır ziynet eşyalarının tamamının kadına ait olduğu görüşü hakimken Yargıtay görüş değişikliğine giderek kişiye özgü olmayan ziynet eşyalarının ortak bir şekilde taraflara ait olduğuna karar vermiştir. Çalışmamız bakımından hem ziynet eşyalarının hukuki niteliği ve hangi tarafa ait olduğu tartışılmış hem de uygulamada iade sürecinde benimsenen görüşler izah edilmeye çalışılmıştır. Ziynet eşyalarının iadesi davalarında ilk olarak eşyanın ziynet eşyası olduğu evlilik sebebiyle düğün sürecinde ya da düğünden önce hediye edildiği ispatlanmalıdır. Bu durum genelde düğün fotoğraf ve videoları ile ispatlanmaktadır. İkinci olarak ise ziynet eşyasının kişinin kendisinde bulunmadığı rızası dışında uhdesinden çıktığı ispatlanmalıdır. Ziynet eşyaları taşınabilir eşyalardan olduğu için karine olarak ait olduğu tarafın üzerinde bulunacağı kabul edilmiştir Ziynet eşyalarının her ne sebeple olursa olsun bozdurularak harcanması ya da diğer tarafın uhdesinde bulunması iade borcunu doğurmaktadır. Ziynet eşyalarının harcandığı ya da diğer tarafın uhdesinde bulunduğu iddiası davacı tarafından ispatlanmalıdır.
Keywords
Abstract
Cases involving the return of jewelry have become a more common type of case in practice due to the increase in divorce cases. These cases can be filed together with divorce cases or as separate cases. The return of jewelry is not specifically regulated by law but has been shaped by Supreme Court precedents. Jewelry refers to valuable items such as jewelry and gold coins. Jewelry is considered personal property with a gift-like nature. Since it is personal property, it grants the owner sole discretion over its use. Therefore, if it is used without the owner's consent, a duty to return it arises. The ownership of jewelry is a subject of debate in legal doctrine. While the view that all jewelry belongs to the woman has been dominant for many years, the Court of Cassation has changed its opinion and decided that jewelry that is not specific to an individual belongs to both parties jointly. In our study, both the legal nature of jewelry and to which party it belongs have been discussed, and the views adopted in practice during the return process have been explained. In cases involving the return of jewelry, it must first be proven that the item is jewelry and that it was given as a gift during the wedding process or before the wedding due to the marriage. This is generally proven with wedding photos and videos. Second, it must be proven that the jewelry is not in the possession of the person and that it was taken from them without their consent. Since jewelry is considered movable property, it is presumed to be in the possession of the party to whom it belongs. The sale or expenditure of jewelry for any reason, or its possession by the other party, gives rise to an obligation to return it. The claimant must prove that the jewelry was spent or is in the possession of the other party.
